De nieuwe naam van Stijn Depoorters website is niet het enige dat vandaag verandert. Stijn vaart met zijn nieuwe website een volledig nieuwe koers uit. Geen beter moment om de schrijver aan de tand te voelen over hoe hij de voorbije drie jaar heeft ervaren.
“Ik woon in een land waar het goed leven is en waar politici het zich kunnen permitteren om zich bezig te houden met triviale zaken. Ik heb een vaste – en op papier ook een goede – job, al kan ik het zeker niet als een carrière omschrijven. (…) Kortom, ik heb helemaal geen reden tot klagen maar soms wou ik dat ik net iets vaker simpelweg gelukkig was.”
Het is een greep uit een column van Stijn Depoorter die in de zomer van 2015 onder andere op De Morgen heel wat commotie veroorzaakte. Naar eigen zeggen is het de moeilijkste tekst die hij ooit publiceerde. Over depressie schrijven, het blijft een taboe. ‘Plots kreeg ik reacties van mensen die zich afvroegen of wat ik schreef niet té persoonlijk was om online te plaatsen. Maar ik vond het mijn plicht om erover te schrijven.’
Stijn leunt achterover in zijn grijze fauteuil. Op de kast achter hem staan constructies van Playmobil en een oude typemachine. Zijn kat nestelt zicht regelmatig op Stijns schoot maar verdwijnt dan weer naar een uithoek van de kamer. Tijdens ons gesprek zullen er regelmatig stiltes vallen, maar die zijn niet onbedoeld: Stijn zoekt naar de juiste woorden, wikt en weegt ze zorgvuldig.
Dat is wat hij op zijn blog – die tot voor kort Het Zal Je Zoon Maar Wezen heette, maar nu wordt omgedoopt naar Stijnzijn – al jaren doet. De persoonlijke focus is nooit ver weg. ‘Ik denk dat sommige mensen wat ik doe misschien zullen omschrijven als een egotrip’, vertelt hij. ‘Ik blijf dat moeilijk vinden. Natuurlijk wil je als je schrijft dat je teksten gelezen worden. Ik heb mijn blog ook opgestart om me te onderscheiden en om een publiek op te bouwen, maar ik zie het niet als een drang naar aandacht.’
Ik krijg regelmatig reacties in een privé-bericht. Dat mijn tekst hen geraakt heeft of herkenbaar is geweest en dat ze zich daardoor iets minder alleen voelen
‘Wel durf ik me kwetsbaar opstellen, ik denk dat het dat is. Dat maakt het voor lezers niet altijd eenvoudig om mijn teksten te delen hoor, zeker niet als ik over depressie of homofobie schrijf. Maar ik krijg regelmatig reacties in een privé-bericht. Dat mijn tekst hen geraakt heeft of herkenbaar is geweest en dat ze zich daardoor iets minder alleen voelen.’
Ondertussen gebruikt Stijn zijn blog al drie jaar als vaste baken om gevoelens en bedenkingen een plaats te geven. Toch was het niet altijd even eenvoudig om de juiste vorm te vinden om dat te doen. Van een Tumblr-pagina waar hoogstens vijf teksten op stonden, een poging om een boek te schrijven en een Word-bestand op Stijns laptop waar slechts zelden wat nieuwe woorden in belandden, kwam er van schrijven niet veel in huis.
Uiteindelijk waren het zijn vrienden die hem aanmoedigden om de pen wat regelmatiger ter hand te nemen. Na heel wat twijfel en uitstellen kwam de blog zoals we die vandaag kennen er in het najaar van 2014. ‘Het was aanvankelijk mijn bedoeling om een humoristisch dagboek bij te houden van een personage dat op mezelf gebaseerd was. Ik wou dat de lezer geen besef had van wat echt was en wat ik zelf verzon. Ik schreef over hoe ik als introvert een supermarktbezoek beleefde, hoe het was om opnieuw te daten na jaren in een relatie te hebben gezeten of om kerstavond alleen te moeten vieren.’
Terwijl heel wat zaken op Stijns blog doorheen de jaren veranderden, een vastere vorm aannamen, is die persoonlijke insteek altijd gebleven. Ook de illustraties van Zwoltopia’s hand werden een vaste waarde op de site. ‘Oorspronkelijk waren ze bedoeld als schild voor de buitenwereld’, vertelt Stijn. ‘Ze moesten ervoor zorgen dat ik zonder remmingen kon schrijven over wat ik dagelijks meemaakte. Maar dat werkte niet lang. Mensen herkenden me in mijn teksten en Zwoltopia’s illustraties leken simpelweg te sprekend op mij.’ (lacht)
Hoe meer Stijn schreef, hoe uitgesprokener zijn mening ook werd. ‘Nu ja, ik ben nog steeds heel genuanceerd hoor. Ik denk nu eenmaal niet in zwart-wit, maar in heel veel tinten van grijs. Dat heeft ook zo zijn voordelen: zo hoop ik dat ook mensen die het niet volledig met me eens zijn, geneigd zijn om mij te lezen, omdat ik niet frontaal in de aanval ga.’
Dat lijkt goed te werken, want buiten op zijn blog, valt Stijn ook regelmatig te lezen op Charlie Magazine en de reacties op beide platformen zijn naar eigen zeggen voor het overgrote deel beschaafd en constructief. Toch neemt dat Stijns onzekerheid niet weg. ‘Ik schrijf nog niet zo frequent als ik eigenlijk zou willen, en dat bouwt alleen maar mee aan die voortdurende twijfel. Als ik een tekst schrijf die het meer dan gemiddeld goed doet, heb ik het gevoel dat ik opnieuw een heuvel over moet. Dan krijg ik faalangst, want het moét terug goed zijn.’
Mijn ultieme verwezenlijking is dat ik thema’s bespreekbaar maak die niet altijd zo evident zijn
Daar is Stijn de voorbije jaren gelukkig wel in gegroeid. Dat de website vandaag enkele grondige veranderingen ondergaat, is tekenend in die evolutie. ‘De look and feel van de blog gaat veranderen en de illustraties van Zwoltopia’s hand zullen niet meer steevast boven elke tekst staan, maar worden afgewisseld met foto’s. Ik wil me niet enkel meer verstoppen achter een cartoon.’
‘Ik doe dit ondertussen al drie jaar, en je wil niet steeds hetzelfde blijven recycleren. Ik probeer nu breder te gaan met de website door ook mensen te interviewen, al is het niet gemakkelijk om gasten te pakken te krijgen. Ik wil kijken wat er nog allemaal mogelijk is, maar ik wil het ook zijn tijd geven. Het mag zijn natuurlijke evolutie kennen, niet alles hoeft meteen definitief te zijn. Ik word ook zelfstandige in bijberoep en volg dit najaar een schrijfcursus fictie in Amsterdam.’
Sommige zaken blijven ook in de toekomst gewoon vertrouwd aanvoelen. ‘Ik wil blijven schrijven over kwetsbaarheid en de menselijke geest. Mijn ultieme verwezenlijking is dat ik thema’s bespreekbaar maak die niet altijd zo evident zijn. Dat mensen iets van mij lezen en anders beginnen nadenken. Dat er een vorm van dialoog ontstaat die anders nooit had plaatsgevonden. Dat wil ik blijven doen.’