Die nostalgische roze bubbel wordt meestal vrij snel doorprikt als ik besef hoe eenzaam ik me toen voelde. Als the only gay in the village in een pre-internet tijdperk voelde ik me vaak alleen op de wereld. Ik kon me aan geen rolmodel spiegelen, want die zag je niet in de media. Er werden nog geen regenboogvlaggen uitgehangen in mijn gemeente, want IDAHOT (de internationale dag tegen holebi- en transfobie) bestond nog helemaal niet. In de bibliotheek vond ik geen informatiebrochures terug over holebi’s.
Ook op school was er geen aandacht voor seksuele oriëntatie en genderidentiteit. Tot die ene les godsdienst in het vijfde middelbaar. De lerares nam, ongetwijfeld goedbedoeld, de zin “Procentueel gezien moet er op zijn minst één iemand holebi zijn in deze klas, wie is het?” in de mond. Waarna ik de ogen van heel wat klasgenoten op me voelde priemen. Een topdag dus.
Gelukkig zou ik in de jaren die daarop volgden wel verbondenheid voelen. Dank je, internet. Dank je, steunende vrienden. Dank je, begripvolle familieleden.
In twintig jaar tijd is er gelukkige al veel veranderd in onze maatschappij, van betere zichtbaarheid tot betere rechten voor holebi’s en transgenders. Toch is er nog ruimte voor verbetering.
Op 14 oktober trekken we opnieuw naar de stembus voor de lokale verkiezingen. Daar kan je het verschil maken door te stemmen op politici die met het LGBT+ thema aan de slag willen in hun stad of gemeente. Kleine zaken die zij op de politieke agenda in hun gemeente willen zetten, kunnen een wezenlijk verschil betekenen voor de holebi’s en transgenders in jouw gemeente. Hashtag yourlocalpower!
Staar je dus niet blind op de politieke kleuren en kies voor verbinding. Verschillende meningen zullen er altijd zijn, en mogen er ook altijd zijn. Zolang er ruimte is voor dialoog en we niet te hard focussen op hoe we verschillen maar op wat we gemeen hebben met elkaar, zijn we op weg naar een maatschappij waarin het goed wonen is voor elke LGBT+ persoon. Niemand hoeft zich onwelkom, uitgesloten of alleen op de wereld te voelen. Je verbonden voelen met anderen, dat is iets van onschatbare waarde. Iets wat ik, als voormalige only gay in the village alleen maar kan beamen.
Deze tekst verscheen eerder als voorwoord in het themanummer van ZiZo over de lokale verkiezingen.