Kinderen verbergen dingen voor hun ouders, dat is nu eenmaal zo. Op hun vijfde nemen ze stiekem snoepjes uit de kast, op hun zestiende sluipen ze ‘s nachts het huis uit om te feesten met hun liefje, op hun twintigste geven ze niet toe dat ze met drugs experimenteren… Ouders moeten niet alles van hun kroost weten en vice versa. En toch, soms verzwijgen we iets zonder dat het nodig is. Zo moet ik ook iets opbiechten.
Tot voor kort wist mijn mama nog altijd niet dat ik schreef. Uitgerekend ik, op vlak van schrijven de patroonheilige van kwetsbaarheid, durfde niet aan zijn moeder te zeggen dat ik teksten neerpen.
In het begin was dat bewust, ik wilde vrijuit kunnen schrijven en mijn blog liever anoniem houden. Al snel was er van anonimiteit geen sprake meer. Naarmate mijn stukken meer lezers kregen en de stukken buiten mijn blog door andere media werden overgenomen, begon het wat ongemakkelijk te worden dat mijn moeder van niets wist. In mijn teksten stelde ik me kwetsbaar op ten opzichte van mijn vrienden, collega’s en volstrekt vreemden, maar tegen mijn eigen mama durfde ik geen open kaart spelen.
Het werd al helemaal te gek voor woorden toen ze enkele maanden geleden op bezoek kwam en polste naar de cartoon die ik voor mijn blog liet maken…
Het werd al helemaal te gek voor woorden toen ze enkele maanden geleden op bezoek kwam en polste naar de cartoon die ik voor mijn blog liet maken en die in de woonkamer staat… De olifant in de kamer was zo groot dat de muren op barsten stonden. Al was mijn moeder zich van geen kwaad bewust.
Ik verzon snel een smoes en begon over iets anders te praten, maar dat moment stemde me wel tot nadenken. Waarom verzwijgen we soms dingen voor mensen die zo dicht bij ons staan? En waarom kan een geheim groeien in omvang naar mate de tijd verstrijkt? Waarom maakte ik het voor mezelf weer moeilijker dan nodig?
Ik had schrik dat mijn worsteling met de dingen des levens haar nog meer kopzorgen zouden bezorgen
Een eerste reden is dat ik haar wat wilde ontzien. Het moment dat ik met mijn blog begon, was ook het moment dat mijn stiefvader kanker kreeg. Ik dacht dat ze geen boodschap had aan haar zoon die zijn kwetsbaarheid en twijfels online te grabbel gooide voor wie het wilde lezen. Mijn mama is van nature uit een beetje overbezorgd en ik had schrik dat mijn worsteling met de dingen des levens haar nog meer kopzorgen zouden bezorgen.
Voor de tweede reden moeten we terug naar mijn schooltijd. Mijn mama was een strenge als het op schoolresultaten aankwam. Alles onder een 8/10 kon voor haar niet door de beugel. De weekends dat ik op zondagavond schuifelend mijn schoolagenda ter ondertekening voorlegde, wetende dat er commentaar zou komen op één of meerdere slechte punten, waren talrijk.
Een derde reden waarom ik het zo lang kon geheimhouden, is het feit dat mijn mama weinig voeling heeft met technologie. Als het aan haar zou liggen, dan nam ze nog altijd haar favoriete tv-programma’s op met een videorecorder. Ze zit helemaal niet op sociale media, waardoor ze mijn strapatsen daarop niet kon opmerken.
Ondertussen heb ik een einde gemaakt aan haar onwetendheid. Enkele weken geleden stuurde ik haar ter gelegenheid van Moederdag een kaartje waarop ik de URL van mijn blog, stijnzijn.com, schreef met de boodschap dat ze daar maar eens naartoe moest surfen.
Voor de tweede keer in mijn leven zou ik uit de kast komen bij mijn mama, ditmaal als schrijver
Voor de tweede keer in mijn leven zou ik uit de kast komen bij mijn mama, ditmaal als schrijver. Vreemd, ik zat langer in de kast als schrijver dan als homo. Toen ik op mijn zeventiende voor mezelf had uitgemaakt dat ik homo was, duurde het maar een paar maanden eer ze het wist. Mijn schrijverschap verborg ik bijna drie jaar voor haar. Hoe zou ze erop reageren?
Op vrijdag kreeg ik een sms dat ze mijn kaartje ontvangen had en dat ze het op zondag, op Moederdag, zou opendoen. Ze heeft duidelijk meer geduld dan haar zoon.
Uiteindelijk was ze verheugd met het speciale Moederdagsgeschenk. Ze was trots en nam het me helemaal niet kwalijk dat ik het niet meteen verteld had. Wat later stuurde ze me deze sms nog met een knipoog: “Bedankt om mijn zoon te wezen.”
Ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld. Soms ben je het meest nerveus voor de mening van iemand waar veel om geeft, denk ik dan maar. Het maakte me ook benieuwd: welke geheimen hield jij onnodig lang achter van je ouders, partner of vrienden? Onbenulligheden die ineens een ‘ding’ werden omdat je het zo lang verzweeg?